آهن اکسید

نانوذرات آهن اکسید (IO) از ذرات  (γ-Fe2O3) و / یا (Fe3O4) با قطرهای ۱۰۰-۱ نانومتر تشکیل شده است ، کاربردهایی از جمله بیوسنسورها ، تحویل دارو و استخراج DNA/RNA و غیره دارد. در  نانوذرات (NP) ، نسبت سطح به حجم به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد. به همین دلیل این اجازه را می‌دهد که ظرفیت اتصال به طور قابل توجه افزایش یابد  و پراکندگی بالای NP ها در محلول‌ها. NP های مغناطیسی ، با اندازه‌های بین ۲ تا ۲۰ نانومتر خاصیت سوپر پارا مغناطیس از خود نشان می‌دهند. در صورت وجود یک میدان مغناطیسی خارجی می‌توانند  جذب میدان مغناطیسی شوند.  نانوذرات IO به دلیل خواص سوپر پارامغناطیس و کاربردهای بالقوه در پزشکی همچنین به دلیل زیست سازگاری و غیر سمی بودن، مورد توجه بسیاری  از افراد قرار گرفته است.  به دلیل کنترل اندازه ذرات، پراکندگی زیاد و ساختار بلوری. با استفاده از روش‌های منحصر به فردایجاد پوشش‌های پلیمری به منظور کاربردهای مختلف سنتز می‌شوند. پایداری بالای این نانوذرات IO محلول در آب در شرایط سخت با pH بالا و دمای بالا باعث می‌شود که این NP ها با سایر مولکول های زیستی ترکیب شوند. پوشش‌های زیست سازگار برای مطالعات in vivo از جمله پلی ساکاریدها (مانند دکستران) و مولکول‌های لیپید نیز تولید شده‌اند ، در نتیجه نانوذرات کاملاً از موادی تشکیل شده‌اند که توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده تأیید شده‌اند. افزایش کیفیت نانو ذرات IO آلی و محلول در آب راه‌هایی را برای توسعه کاربردهای مبتنی بر نانوذرات IO باز می‌کند ، به عنوان مثال به عنوان عواملی برای تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) به عنوان حامل دارو برای دارورسانی به عنوان حامل ژن برای ژن‌درمانی به عنوان عوامل درمانی برای درمان‌های سرطانی مبتنی بر هایپرترمی به عنوان پروب سنجش مغناطیسی برای تشخیص آزمایشگاهی (IVD) به عنوان Nanoadjuvant برای تولید واکسن و آنتی بادی

منابع

1. Schwertmann, Udo, and Rochelle M. Cornell. Iron oxides in the laboratory: preparation and characterization. John Wiley & Sons, 2008: 6.
2. Cornell, Rochelle M., and Udo Schwertmann. The iron oxides: structure, properties, reactions, occurrences and uses. John Wiley & Sons, 2003: 1-2.
3. Fernández-Remolar, David C. “Iron Oxides, Hydroxides and Oxy-hydroxides.” Encyclopedia of Astrobiology (2014): 1268-1270.
4. G. Cordova et al., Nano Biomedicine and Engineering (2014), 6, 31.
5. S. F. Hasany et al, Current Nanoscience (2013), 9, 561.
6. J. Xie and S. Jon, Theranostics 2012, 2, 122
7. S. Laurent et al., Chem rev. 2008, 108, 2064.
8. Q.A. Pankhurst et al., J. Phys. D, 2003, 36, R167